Buyrun işte Kameralar Hakkında Ayrıntılı Genel Tanımları

İngilizcede kullanılan “camera” kamera olarak her ne kadar Türkçeye yerleşse de kameranın

gerekte Türkçe karşılığı ALICI olarak bilinmelidir.

İngilizceden alınarak kullanılan camera kelimesinin tanımının fotoğraf makineleri için de yapıldığını görmekteyiz.Oysa Türkiye’de kamera denildiğinde sadece film veya elektronik olarak görüntü sinyali üreten alıcı cihaz aklımıza gelmektedir.

Basit olarak görüntüden yansıyan kaydetmeye yarayan cihaza kamera denir.

Ayrıntılı bir tanım yapmak gerekirse, görüntüden yansıyan,mercek veya objektiften yararlanarak bir düzlemde toplayan,o düzleme konulan film(film kameralar için)veya

duyarlı elektronik devre elemanlar yardımıyla ışık enerjisini,elektrik enerjisine çevirdikten sonra bir ışık sinyali veren, gerekirse manyetik banda kaydeden(elektronik kameralar için )cihaza kamera denir.

Bir video kamera dört parçadan oluşur:

1-Mercek,

2-Görüntüyü üreten bölüm,

3-VTR(video tape recorder)adı verilen görüntünün kaydedildiği bölüm ve

4-Çektiklerimizi görmemizi sağlayan bakaç(vizör/viewfinder).

Kameralar genellikle VTR bölümünün kullandığı kasetle anılırlar.Örnek olarak“Hi8 kamera”dediğiniz zaman 8 mm kalınlığında video kasetlere kayıt yapan bir kameradan söz ediyorsunuz demektir.

Aslında kaydedici(VTR) kadar görüntüyü üreten bölüm de önemlidir. Merceğin hemen arkasındaki bu bölümde CCD(Charge Coupled Device)adı verilen çip veya çipler bulunur.Bu çip(ler)in görevi üzerine düşen görüntüyü elektrik sinyallerine çevirmektir.Bütün profesyonel kameralarda üç adet çip bulunur.Çünkü doğruya en yakın renkli görüntüleri elde etmek için kırmızı yeşil ve mavi dalga boylarını ayrı ayrı çözecek çiplere ihtiyaç vardır.Küçük format kameralarda ise genellikle tek çip bulunur.Böylece kameranın fiyatı düşmüş, boyutları küçülmüş olur.Bunun bedeli ciddi bir ışık ve çözünürlük kaybıdır.Turistik,hatıra amaçlı veya tamamen belge amaçlı çekimler yapacaksanız tek çipli bir kamera işinizi görecektir.Ama daha büyük hedefleriniz varsa (her ne kadar Thomas Vinterberg “Festen” i tek çipli bir kamerayla çekmiş ve Cannes da ödülü almış olsa da)üç çipli bir kamera kullanmanızda yarar var.Bu kameralar diğerlerine göre daha pahalıdır ama görüntülerini yan yana koyduğunuzda aradaki farkı rahatlıkla görebilirsiniz.

Bunun dışında pozlamanın(exposure/iris),netlik ayarının (focus)ve beyaz ayarının(white balance)sizin kontrolünüzde olması çok önemli.Üreticiler bazı modellerde bu ayarları kullanıcının kurcalamaması için otomatik yapıyorlar.Daha profesyonel kameralarda ise bu ayarlar hem otomatik hem de kullanıcıya açık oluyor.Bunların sizin kontrolünüzde olmadığı bir kamerayla film çekmeyi düşünmeyin bile.

Diğer önemli nokta VTR bölümünün çalışma yöntemi:Bu bölüm dijital (sayısal)mi olacak analog mu?Peki ama analog–dijital terimleri ne ifade ediyor?

Küçük format kameralar 1995 e kadar(V8,Hi8,VHS-C vb.)görüntüyü sadece analog olarak kaydediyorlardı.Analog terimi“benzetme” anlamına gelen “analogy”kelimesinden geliyor.Konuyu şu basit örnekle açıklayabiliriz:Bir anahtarcıya elinizdeki anahtarın kopyasını yaptırırken aslında analog bir kopya yaparsınız.Herkes anahtar kopyalama makinasını tanır.Makinanın bir ucu asıl anahtarın üzerinde hareket ederken diğer uç yeni anahtarı yontar.Böylece eski anahtarın bir kopyası üretilmiş olur.

İlk kopyada çok sorun çıkmaz.Ama asıl anahtarı kaybederseniz elinizdeki kopya anahtardan yeni bir anahtar üretmeye mecbur kalırsınız.Bu yeni anahtar en baştaki anahtara çok benzese de aslında ondan farklı olacaktır.Çünkü analog kopyalar yapılırken mutlaka bir miktar bozulma olur.Bir kaç kere aynı şey tekrarlanırsa sonunda anahtar çalışmamaya başlar.

Peki dijital ne demek?Anahtar örneğinden gidersek,ilk anahtarı üç boyutlu şekilde bilgisayara aktarıp(başka deyişle anahtarın koordinatlarını çıkarıp)bu işlemden oluşan veriyi anahtar kopyalama aletine aktarabilseydiniz dijital bir kopyalama işlemi yapacaktınız.İlk anahtarı kaybetseniz bile kopya anahtar birinciyle tamamen aynı olacağı için sorunsuzca yeni kopyalar üretebilecektiniz.

Bu noktada kameralara dönersek analog kameralar ürettikleri görüntüyü elektrik sinyalleri olarak,sayısal kameralar ise sayılara dönüştürerek kaydederler.Görüntüyü sayılara dönüştürerek kaydetmenin pek çok yararı vardır.Görüntü kalitesi daha iyidir ama daha önemlisi kasetteki görüntüyü bir bilgisayara aktarabilir,hiç kayıpsız kopyalar yapabilirsiniz.

“Dijital her zaman, her şart altında daha iyidir”gibi bir sonuca varılmasını istemem.Zaten bu doğru da değil.Ama meseleyi biraz basitleştirirsek“aynı özelliklere sahip dijital ve analog video kameralardan dijital olan daha iyidir”gibi bir genelleme yapabiliriz.

Artık dijital kamera ne demektir biliyoruz ama yine de netleşmeyen bir sürü şey var.Bir sürü kamera modeli duyuyoruz.Bunlar ne anlama geliyor?

Kamera üreticisi firmalar 90ların ortasında bir araya gelip yeni bir sayısal video standartı üzerinde anlaştılar. Buna da kısaca DV(Digital Video)dediler.Buradaki amaç şuydu:Her birimiz yine kendi markalarımızla kamera üretelim ama bu kameraların kaydettikleri veri aynı olsun,kameralar bilgisayarlara kolay bağlansın,uyumsuzluk sorunları aşılsın.Böylece ortaya“DV Codec”çıktı.“Compressor–decompressor”kelimelerinin kısaltılmışı olan“codec” terimi DV kameraların kalbindeki programcığı tanımlıyor.

Görüntüleri sayısallaştırmak çok kolay bir iş değil.Eğer kaliteyi düşürmeden sayısallaştırmaya kalkarsanız çok fazla veriyle boğuşmak zorunda kalıyorsunuz.Bu yüzden sıkıştırma teknikleri geliştirilmiş.Basitçe ifade edersek görüntüyü bir miktar‘bozarak’ kaydedersiniz.Örneğin bu ‘bozma oranı’Video CD’de çok yüksekken DVD’de daha düşüktür.Bu yüzden de DVD’de seyrettiğiniz film VCD’dekinden çok daha iyi görünür.

İşte bu‘bozma işlemi’nin yapılmasında kullanılan matematiksel yöntemlere genel olarak“codec” adı veriliyor. Bütün DV kameralar sonuç olarak“DV Codec”denilen bir formülü kullanıyorlar.Örnek olarak Digital 8,Mini DV,DVCAM,DVC Pro…bütün bu modeller aslında aynı veriyi kaydediyorlar.Sadece bu işi yapmak için farklı kayıt sistemleri kullanıyorlar.

Bütün bu kameraların üzerinde ürettiğimiz verileri aktarmamızı sağlayan bir de kapı var.Mucidi Apple’ın bu kapıya verdiği isim“Firewire”,Sony ise“I-Link” diyor.Resmi adı ise “IEEE 1394”.

Bu kapı sayesinde çekeceğiniz görüntüleri bilgisayarınıza aktarıp,düzenleyip, kurgulayıp,ekleyeceginiz efektlerle birlikte kameraya geri aktarabileceksiniz.

İşin güzel tarafı,bu işlemler sırasında hiç bir görüntü kaybı yaşamayacaksınız.

Ne yazık ki karşınızda ufak bir engel var.Avrupa Birliği kurallarına göre “firewire”iki taraflı çalışırsa(yani hem kameradan bilgisayara hem de bilgisayardan kameraya aktarmaya izin verirse)kameranın fiyatının üzerine ek bir vergi biniyor.Bu verginin nedeni yasalara göre böyle bir kameranın sadece kamera olarak değil aynı zamanda bir video kaset kaydedicisi(VTR)olarak görülmesi.

Bunu aşmak isteyen üreticiler(ne yazık ki)Avrupa’ya giden kameraları “DV In” özelliğine,yani bilgisayardan kameraya aktarım yapmaya,kapatıyorlar.Sadece bazı üst modellerde bu özelliği açık tutuyorlar ki onların da fiyatları zaten pahalı.Neyse ki Internet’te bu kameraların bazılarının“DV In”seçeneğini açık hale getiren küçük aletler satılıyor.Yasalara aykırı olduğu için burada yer veremeyeceğiz.Bu konuyu biraz araştırmanız gerekecek.Ayrıca bazı kameralarda“Analog In”seçeneği de var.Bu da şu anlama geliyor:Analog bir aleti (örneğin VHS) kameranıza bağlayıp“firewire”kapısından sayısallaştırılmış VHS görüntüleri elde edebilirsiniz. Yani kamera aynı zamanda bir analog-dijital çevirici görevi yapar.

,
Küçük format kameraların en zayıf yönü ne yazık ki mercekleri.Canon’un meşhur XL1’i dışında hiçbirinin merceği değişmiyor.Zaten Canon’un mercekleri de o kadar pahalı ki pratikte o da değişmiyor diyebiliriz.Ucuz olması açısından bir çok üretici düşük kalite mercekleri tercih ediyor.Daha da kötüsü son kullanıcıyı etkilemek için“tele”yani uzağı yakınlaştırma özelliği artırılırken,asıl önemli olan“geniş açı”göz ardı ediliyor.Bu durumu düzeltmek için bir “geniş açı çeviricisi”ne ihtiyacınız olacak.Merceğin önüne takılan bu parça görüş açısını yüzde 40’a kadar genişletebiliyor.

Buraya kadar yazdıklarımı özetlemem gerekirse:Kısa filminizi çekeceğiniz kamera üç çipli(3CCD),netlik (focus),pozlama(exposure),beyaz ayarı(white balance)gibi özelliklerin sizin kontrolünüzde(manual)olduğu,sayısal(digital)bir kamera olmalı.Marka seçimi ise apayrı bir konu.Internet’te bu konuda çok fazla tartışma var.Herkes kendi kamerasının en iyisi olduğunu iddia ediyor.

Gerçekte aralarındaki fark gözle ayırt edilemeyecek kadar az.Bu yüzden yukarıdaki özelliklere sahipse bulabildiğiniz herhangi bir markayı kullanmanızı öneririm.Zaten filmi çekmeden önce kamerayla deneme çekimleri yapmanız şart.Hem kameraya iyice hakim olmalısınız(çünkü kameraların menülerinde bu yazının sınırlarını aşan bir çok önemli özellik gizli) hem de filminizin görüntüsü konusunda denemeler yapmalısınız.

Son olarak şunu unutmamak gerek:Dünyanın en iyi kamerasına bile sahip olsanız iyi film çekeceğiniz kesin değil.Teknoloji ne kadar ilerlerse ilerlesin kendi kendine müthiş filmler çeken bir kamera yapamayacak.Bu yüzden yukarıdaki gibi bir kameraya ulaşamıyorsanız çok da dert etmeyin.Thomas Vinterberg’ i hatırlayın.

Bir film bir çok yaratıcı grubun çalışmasıyla ortaya çıkar.Sinematografi sanatı bir çok teknik işlemin bir arada yapılmasını gerektirir.Çağdaş sinema yalnızca sanatın bir dalı değil endüstrinin de önemli bir dalı olma özelliğini taşımaktadır.Bu endüstri dalı içinde önemli göreve sahip kişilerden biri de kameramandır.Kameraman hem sanatçı hem de teknik adamdır.Kameramanlar sinemanın ilk yıllarında yalnız çalışıyordu ve ilk yıllardaki sinematografik kayıtlar bu yalnız çalışan kameramanlar tarafından yapılıyordu.”O günlerde sinemada dramaturg,yönetmen,aktör ve ya sanat yönetmeni yoktu”Teknolojik gelişmeler sinematik üretimin temelini teşkil eder.

19.yy başındaki teknik gelişmeler önce fotoğrafın daha sonra da sinemanın gelişimini sağladı.Fotoğraf,insanoğlunun çevresindeki gerçekleri sabit görüntüler haline sokma isteğinden doğdu.Sinema ise bu görüntülerin dinamik olarak yeniden üretilmesini sağladı.Kameraman,bu dinamik üretim sürecinin baş rol oyuncusudur.

1895’lerde Louis Lumiere ile başlayarak günümüze dek süren ve sürecek olan bir meslek olan kameramanlık/görüntü yönetmenliği giderek gelişim göstererek sinemada saygın bir yere oturmaya başladı.Filmin üretiminde yönetmenden sonra ikinci adam oldu.

Sinemanın ilk yıllarında kameraman,çekimi yapan,çekimi yapabilmek için ışıkları hazırlayan,optik düzeni kuran,çekim sonrası banyo,baskı ve kurguyu yapan kişiydi.Gösterimi yapmak da kameraman işiydi.

“Uzun bir süre onun rolü gerçek nesnelerin,kaydın fotoğrafik prosesine herhangi bir aktif müdahalede bulunmadan ,pasif olarak belgelenmesi olarak kabul ediliyordu.”

“1890”larda film alıcısının gelişimi mükemmelleştiğinde onu kullanmak için bir kişiye gereksinim vardı.Bu kişi,çekilmesi istenen her neyse ona merceğini çevirecek ve filmi kare kare ilerleten kolu hareket ettirerek,selülidi pozlayacaktı.Yine aynı kişi film bobinini karanlık odaya alıp banyo ediyordu.Muhtemelen bu ustalığı geliştiren kişi aynı zaman da alıcıyı da geliştiren kişiydi.Bunlar ilk kameramanlardı.”

Sinemanın ilk yıllarında kullanılan alıcılar oldukça ağırdı,dolayısıyla kameramanlar belli bir fizik gücüne sahip olmak zorundaydılar.

….gerçekten,en basit uygulama bile bir kas kuvvetini ve denge kabiliyetini zorunlu kılıyordu. Almanca kameramanı tanımlayan ve dengeleyen kişi anlamına gelen“schwenker”sözcüğü bu nedenden kaynaklansa gerekir.”Kameramanlar yukarıda sözü edilen işlerin dışında da sinema dilinin önemli ögeleri olan bir çok kavramı bulmuşlardır.Yukarıda da sözü edildiği gibi o yıllarda sinemadaki tek kişi kameramandı.Sadece teknik konular değil günümüzde de kullanılan ve sinemanın anlatım diline mal olmuş bir çok öge de kameramanlar tarafından gerçekleştirildi.

Örneğin sinema dilinin önemli ögelerinden olan kaydırma hareketi İstanbul’a çekim için gelen kameramanların,alıcılarını Haliç’te bir kayık üzerinde kullanmaları sırasında bulunmuştu.Bu ve buna benzer bir çok dil ögesi çeşitli çalışmalar sonucunda ortaya çıkmıştır.

1920’li yıllarda filmin istenilen karede pozlanmasını sağlayacak alıcı motorları geliştirildi.1920’li yıllara değin kameramanlar filmin ilerlemesini sağlamak için kolu çevirmek zorundaydılar.Gelişme yalnız alıcı motorlarda olmadı.Sinemanın anlatım olanaklarına yardımcı bir çok aygıt bu dönemde kameramanlar tarafından geliştirildi.

Derleyen:Birol özkurt

kaynaklar:broadcastinfo
insanlar alemi.com